دیگر دلم هوای سرودن نمی کند


تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

بامن بمان ‎
می خواهم درفضایی که از عطرتن توآکنده است نفس بکشم‎
بودنت را حس کنم ‎
حتی اگر سایه ای باشی برقلب شکسته ام ‎
می خواهم چشمانم رافدای آمدنت کنم تا بیایی‎
بهانه ای باشی برای زنده بودنم نفس کشیدنم ‎
خوب من ‎
بامن بمان ‎
کم رنگ به اندازه تولدِ شعری عاشقانه‎‎

گاهی آدم دلش میخواهد کفش هایش را دربیاورد …
یواشکی نوک پا ، نوک پا از خودش دور شود !
دور دور دور …